این پروژه در آزمایشگاه Sandia توسّط Red Jones و Brian Kast انجام شده است.
این گلوله ی 4 اینچی از حسگر نوری در نوک خود استفاده می کند تا اشعه ی لیزری را که به سمت هدف نشانه رفته است دنبال نماید
(شبیه همان روشی که بمب لیزری هدفش را دنبال می کند.)
برای این که گلوله هنگام پرواز بچرخد و هدفی را دنبال کند همچنین برای سادگی طرّاحی،چرخش گلوله که به دلیل وجودخان صورت می گیرد،
حذف گردیده است.
گلوله به دلیل طراحی پایدار ائرودینامیکی به طور مستقیم پرواز می کند که این طراحی موارد زیر را شامل می شود:
مرکز جرم در جلوی گلوله قرار دارد و پره های کوچکی در عقب وجود دارد که جلوی چرخش گلوله به دور خود را می گیرد.(مثل دارت)
مدل اوّلیه شامل قطعه ی اندازه گیری اینرسی درونی(که در سلاح های هدایت شونده وجو دارد) نمی شود که به دلیل هزینه چشم پوشی
شده است.در مقابل محقّقان دریافتند حجم کوچک این گلوله در مقایسه با سایر سلاح های هدایت شونده کمک کننده است.
محافظ های پلاستیکی باعث حبس گاز می شوند.همچنین از پرّه های کوچک تا زمان خروج از لوله محافظت می کنند.
سپس این محافظ ها از گلوله جدا می شوند.
شبیه سازی های کامپیوتری نشان داد که گلوله ی هدایت نشده در شرایط واقعی تا 9 متر از هدف منحرف می شوند.
(در شرایطی که با فاصله ی 1000 متر شلّیک شوند.)
در مقابل،گلوله ی هدایت شونده می تواند با دقّت 20 سانتیمتر به هدف اصابت کند.
در سلاح های هدایت شونده اصلاح پرواز نسبتا آرام اتفاق می افتد پس تمامی اصلاح ها باید خیلی دقیق باشند چون اصلاح های خیلی کمی
طی پرواز ممکن است.امّا natural body frequency این گلوله 30 هرتز است پس امکان 30 اصلاح در هر ثانیه وجود دارد.
اما ما به این مقدار دقّت نیاز نداریم.
تست ها نشان می دهد actuator الکترومغناطیسی خیلی خوب عمل می کند و گلوله می تواند با نیروی باروت های معمولی به سرعت
730 متر بر ثانیه یا 2.1 ماخ برسد.
تیم طرّاح مطمئن است این گلوله با استفاده از باروت های ویژه به سرعت استاندارد نظامی دست پیدا کند.
دریافت فایل