آتش نشانی در فضا!!!

مقایسه ی شعله ی شمع بر روی زمین با فضا،شعله در حالت جاذبه ی صفر کروی شکل شده است.

اگر در مدارگردی آتش سوزی شود فضانوردان با شیوه ای متفاوت با زمین با آن مقابله می کنند.

آتش در داخل سفینه با شعله در زمین تفاوت دارند امّا بهترین راه مقابله با آتش جلوگیری از شروع آن است.

وقتی گازهای داغ شعله به بالا می روند،جریان هوایی را به وجود می آورند که باعث آمدن هوای تازه به سمت شعله می شود.

این سبکی شعله را دراز می کند.

در شرایط گرانش کم،سبکی در شعله وجود ندارد.

جریان همرفت یکی از مهم ترین راه های انتقال حرارت است.

بدون هوا آتش با سرعت زیادی گسترش نمی یابد.

فن های تهویه ی ایستگاه بین المللی فضایی جایگزین همرفت طبیعی می شوند و هوای لازم برای یک شعله را فراهم می آورند.

در این شرایط شعله می تواند در هر جهتی گسترش یابد(به جای فقط جهت بالا)

شکل غیر طبیعی شعله مقادیر متفاوتی از دوده،دود و گاز های سمّی به وجود می آورد.

اشتعال در شرایط گرانش بسیار کم مسئله ی بسیار بغرنجی است و مهندسان و دانشمندان زیادی در تلاش برای فهم بهتر آن هستند.

تمام موادی که به فضا فرستاده می شوند از نظر قابلیّت اشتعال روی زمین(تحت شرایط خاص و آتش زدن با سیم داغ)تست می شوند.

اما بعضا موادی هستند که با وجود قابلیّت اشتعال به دلیل اهمّیّت زیادی که در موفّقیّت ماموریّت دارند به فضا فرستاده می شوند.

تشخیص آتش سوزی در فضا با زمین تفاوت دارد.

در زمین حسگرهای دود زیر سقف یا قسمت بالای دیوار نصب می شوند زیرا این جهتی است که دود طی می کند.

در فضا دود به بالا نمی رود بنابراین در ایستگاه فضایی بین المللی حسگرها در سیستم تهویه نصب شده اند.

سیستم های روسی در استگاه فضایی بین المللی از آتش خاموش کن کف آب پایه استفاده می کنند در حالی که دیگر سیستم ها از 

دی اکسید کربن استفاده می کنند.

تا به حال در ایستگاه فضایی بین المللی آتش سوزی روی نداده است اما شعله ای در ایستگاه فضایی میر روسیه در سال 1997 اتفاق افتاد.

آتش از دستگاه ایجاد اکسیژن ایجاد شد زیرا اکسیژن منبع خالصی برای آتش بود.

آزمایش ها نشان داد که باید اکسیژن این دستگاه تمام می شد تا آتش خاموش می شد.

اگر شعله ای در ایستگاه فضایی بین المللی ایجاد شود فضانوردان باید آتش نشان شوند!! و این سه عمل را انجان دهند:

ابتدا آن ها باید سیستم تهویه را خاموش کنند تا سرعت گسترش آتش را کم کنند.

سپس برق واحد آسیب دیده را قطع کنند. نهایتا آتش نشان ها از آتش خاموش کن استفاده می کنند.

آزمایش BASS ناسا در فضا

اینرسی

تریلر ترمز دارد امّا سنگ چطور؟

تایر های توخالی و سبک دوچرخه که پنچر نمی شود

سیم های چسبنده!

تست وای فای هواپیما با سیب زمینی

اینترنت وای‌فای در هواپیماها روز به روز گسترش بیشتری پیدا می کند و خطوط هوایی مختلفی مشغول اضافه کردن این سرویس به پروازها هستند تا مسافران در آسمان هم به اینترنت دسترسی داشته باشند. 

اما چطور می شود از کیفیت توزیع مناسب و هماهنگ امواج وای‌فای در یک هواپیما اطمینان حاصل کرد؟ آن هم زمانی که هواپیما در ارتفاع ۱۰ کیلومتری با سرعت ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت پرواز می کند؟ 

مهندسان شرکت بوئینگ با این مساله مواجه بودند که چطور شبکه وای‌فای داخلی هواپیما را طراحی کنند تا سیگنال آن توزیع مناسبی در تمام بخش های هواپیما داشته باشد. برای این کار لازم بود یک هواپیما را پر از مسافر کنند و طراحی شبکه داخلی را بر اساس آن انجام دهند. اما این کار وقت زیادی از یک هواپیما مسافر آزمایشی میگرفت. به همین دلیل راه حل بهتری پیدا کردند: استفاده از سیب زمینی. 

آنها صندلی های هواپیما را با حدود ‍۱۰ هزار کیلوگرم سیب زمینی پر کردند. چیزی که به گفته بوئینگ جایگزینی مناسب برای مسافران بوده. سیب زمین ها به خوبی بدن انسان را شبیه سازی می کردند و به مهندس های بوئینگ اجازه داده اند پینگ وای‌فای را در نقاط مختلف هواپیما تست کرده و شبکه را بر اساس آن طراحی کنند. 

بوئینگ گفته بعد از پایان تست هم سیب زمینی های مورد استفاده به یک بانک غذایی اهدا شده است. حالا هم شبکه داخلی هواپیما به خوبی کار می کند و هم سیب زمینی ها به جای خوبی رسیده اند.

منبع:   www.narenji.ir

الکترومغناطیس

مرکز تجارت جهانی بحرین

این ساختمان اوّلین آسمان خراشی است که توربین بادی با ساختمان ترکیب شده است.

این سازه به باد اجازه می دهد تا با زاویه ی عمود با توربین ها برخورد کند و سرعت باد را تا 30% در روتور توربین ها(که هر کدام 29 مترند)

افزایش می دهد.

توربین ها 15% برق مصرفی این آسمان خراش را تامین می کنند.

نیروگاه روی آبی Pelamis

این یکی از اوّلین دستگاه های عملی است که انرژی موج دریا را به الکتریسیته تبدیل می کند.

این پروژه تمام شده است و در حال کار است.

Pelamis معمولا در فاصله 2 تا 10 کیلومتری ساحل کار می کند و 750 کیلووات برق تولید می کند که برای 500 خانه کافی است.

دستگاه Pelamis از 5 قسمت استوانه ای شکل تشکیل شده است که توسط مفاصل ویژه ای به هم وصل شده اند که اجازه ی حرکت

در دو بعد را به دستگاه می دهد.

نصف دستگاه داخل آب قرار می گیرد و به طور عمود به موج قرار می گیرد.

وقتی امواج از ماشین عبور می کنند،حرکت توسط دو ژنراتور هیدرولیکی که داخل استوانه قرار دارند به الکتریسیته تبدیل می شود.

سپس الکتریسیته توسّط کابل به ساحل فرستاده می شود.

ژنراتورهای داخل استوانه ها مشابهند و به طور مستقل از هم عمل می کنند.

فیلم:

دریافت فایل
حجم: 1.24 مگابایت

پروانه ی زیر آبی BladeFish

مدل های مختلف شامل مدت زمان کار 40 دقیقه تا 70-120 دقیقه می شوند.

وزنش از 3.5 کیلوگرم تا 4.7 کیلوگرم می باشد.

کم سرعت ترین مدل سرعتش 3.2 کیلومتر بر ساعت است و پرسرعت ترین 6 کیلومتر بر ساعت.

تمامی مدل ها ابعادشان 16×36×38 است.

با استفاده از BladeFish 1000 و BladeFish2000 شما می توانید تا 20 متر زیر آب بروید.

این عمق در مدل های BladeFish3000 و BladeFish4000 به 30 متر می رسد.

امّا جدیدترین مدل BladeFish5000 امکان رفتن به عمق 50 متری را فراهم می کند.

تلسکوپ جمع و جور کوچک